Weronika

Ona jak zapach herbaty

w połowie jest smakiem

w tęczówkach głęboka zieleń wody

nieustannym spokojnym ruchem dobija do brzegów Jej oczu

gdzie cienie na białych policzkach kładą rzęsy

czarniejsze od źrenic od nocy od śmierci

cała jak żywioł jak woda

jest zmysłem i uczuciem

jakby złożono Ją z pragnień i myśli

delikatna jak pączek róży

...ale silniejsza od jej kolców

fale Jej włosów jak bezkresne morze

na wietrze

w kadrach zazdrosnych spojrzeń

pełnych podziwu

...a Ona w nich tonie

jak one

fascynująca

dziwnie niezwykła

Weronika

nie odgaduje nikt

jak wielką jest miłością

jak potężną pasją i siłą

jak szczerą czułością

ale nie ma nikogo kto by nie dostrzegł Jej

piękna

głupcem jest że je z rąk wypuścił -

szczęśliwcem że nie musi patrzeć na swą stratę