Pieśnią moją jest Pan
Oto Bóg zbawieniem moim! Zaufam i nie będę się lękał, gdyż Pan jest mocą moją i pieśnią moją, i zbawieniem moim. (Iz 12,2).
Pieśnią moją jest Pan. Co to właściwie znaczy, że Pan jest moją pieśnią (a jest to trafne określenie)? Bo Pan potrafi przyjść do głowy jak piosenka; słowo Boże zapaść w pamięć jak jej słowa; potem chodzi się z nim wszędzie na ustach, nucąc nieustannie, modląc się nieustannie. Owszem, mam czasem dosyć tej piosenki; czasem chcę, żeby się odczepiła, ale co bym mogła powiedzieć, gdyby jej słowa do mnie nie wracały? Skąd bym brała moje?
Pan jest też pieśnią, którą mogłoby „ryczeć” wojsko – i to idące w bój, i to odbywające triumf, i to w boju ginące. Kiedy wychodzę walczyć z moim życiem na zewnątrz (do pracy, do innych ludzi) i kiedy toczę moje wewnętrzne wojny – i tą pieśnią jest Pan. Jej rzucające się, drżące echo to moje prowokacje, to moje własne z Panem bitwy. Ale pieśń tylko się potęguje, gdy występuję przeciw niej, chcąc ją zagłuszyć.
Melodia Pańskiego głosu jest kojąca, lecz stymulujące Jego słowa. Gdy chce mi się śpiewać ze szczęścia, Pan jest tą pieśnią, która się daje słyszeć innym przeze mnie, ale kiedy dławi mnie gorycz i nie mogę śpiewać ani Panu, ani Pana, to On śpiewa mnie – jest jedyną pieśnią, którą mogę niekiedy usłyszeć.
W pieśń Pańską można się naprawdę głęboko zasłuchać, można się w niej wręcz zakochać i „ogłuchnąć” na wszystko inne. Trudno ją tylko czasem wychwycić, nadążyć za jej rytmem, trudno ją całą dokładnie usłyszeć, ponieważ nie charakteryzuje się żadnym rondem, nie ma refrenu; całkowicie nieprzewidywalne są jej słowa, które padają zewsząd jak deszcz albo światło. Jedyne elementy stałe w tej pieśni to Jego głos i ona sama, tak że słychać ją nawet kiedy nic nie mówi; tak jakby Jego obecność miała swój ton, swoje brzmienie, do którego można się dostroić...
Błogosławiony Pan, usłyszał bowiem
głos mego błagania,
Pan moją mocą i tarczą!
Moje serce Jemu zaufało:
Doznałem pomocy, więc moje serce się cieszy
i pieśnią moją Go sławię.
Ps 28(27), 6-7