Creaky*
Dziwnie jest zobaczyć i widywać w moim obczyźnianym życiu kogoś tak ściśle związanego z tym ojczystym; z tym wszystkim sprzed, z tym wszystkim trudnym do rozpoznania, z tym niechętnie akceptowanym, z tym na szczęście minionym, z tym już nie moim życiem, z tym moim tytanowym tytanikiem pełnym mojego hardego topielca, jego ciężkich obelg i czynów morderczego instynktu mojego superego, tej kropce, która – pragnąc być znakiem zapytania albo chociaż wielokropkiem – została pobożnie bezbożnym wykrzyknikiem…
Walczę ze sobą o zatracenie wiedzy i świadomości posiadanych, które jak złośliwe plamy sprać się nie chcą, wybijając stale. Cóż to za głupie stworzenie, która zna swoje działanie ostateczne, ale w oczekiwaniu na nie, celowo przeciąganym, od niego ucieka? Miło się będzie ukorzyć i pojednać. W pewien sposób nie mogę się przecież doczekać, miotając się aż przykro, czekam każdego dnia, aż mnie opuszczą głupota i upór, którego mam solidny naddatek...
Obserwuję coś wzruszającego i ujmującego dogłębnie. Można zapomnieć o słowach, które się wypowiedziało, ale one są i żyją w sercach, do których trafiły. Czynu się dokonuje na wieczność, choć czas dokonywania przemija. Zabija się drugiego człowieka na zawsze, mimo że pogrzeb ma swe miejsce w czasie. Zaprasza się człowieka na wino na zawsze, nawet gdy i po kacu nie ma już śladu albo gdy nie zna się już tego człowieka, albo gdy nie pamięta się już nawet takiego spotkania. Codziennie patrzę uważnie i oglądam, jak nieodwracalne czyny i nieśmiertelne słowa spajają serca bezcielesne w sposób nierozerwalny, na całe życie, aż do śmierci. Że Cię aż do śmierci nie opuszczę albo że Cię już w życiu nie chcę widzieć, prawda?
Ponadto, chcę mieć skrzypce. Trudno, że późno. Skoro po prawie dwudziestu latach człowiek ciągle jeszcze chce coś mieć, to prawdopodobnie powinien to jednak nabyć.
* Dosłownie srzypiący, zgrzytający, ale można tak też skomentować krótko sytuację, kiedy coś nie idzie po naszej myśli/ stwarza problemy/ jest potencjalnie albo wyraźnie niewygodne.