Cd.

Wydaje się, że to całe „niebezpieczeństwo” polega tylko na tym, że jest się samemu za siebie odpowiedzialnym. Co zaś za tym idzie, to nie z ramienia żadnej organizacji, ale samemu trzeba będzie za siebie przepraszać, występować o to, co się pragnie uzyskać, i dziękować za wyświadczone dobro. Do popełniania błędów także mamy jednak prawo i to prawda, że ich nie popełniają tylko ci, którzy nic nie robią. Czy ta odpowiedzialność jest aż tak wysoką ceną, że wielu woli odpuścić wyrażanie siebie, niż ją płacić? Nie wiem, z jakiej racji mielibyśmy rezygnować z nas samych. Co jest złego w głośnym komentowaniu? (Btw. wszystko, co mi o tej stronie powiedziano, zrobiono prywatnie, mimo że umożliwiłam zrobienie tego publicznie). Przecież wolno nam śmiać się z żartów, które nie śmieszą innych, wierzyć w rzeczy, w które nie wierzą inni, i zadawać się z ludźmi, których większość nie poważa.

        Czemu mielibyśmy nie wychodzić poza nasze pokoje i szuflady? Czemu poza tą zamkniętą, bezpieczną przestrzenią wolimy udawać kogoś, kim tylko moglibysmy być, ale nie do końca jesteśmy? Jak to się dzieje, że ludzie są tak zastraszeni, i przede wszystkim, czego oni się tak boją??? Oczywiście, nie wszyscy mają potrzebę wypowiadania się, ale przecież większość ludzi jednak się wyraża, tylko robią to tak, jakby poruszali wargami bez wydawania głosu lub jakby wydawali głos, pokazując wyłącznie te wargi. Wszystko anonimowe, żadnej odpowiedzialności. Anonimowe ankiety, tymczasowe nicki na czatach, prawie żadnych zdjęć twarzy na portalach tematycznych –jeżeli wypowiadamy się poważnie, niczego, co można by z nami skojarzyć, jak ludzie-duchy... A z wiekiem zaczynamy grać wyznaczone sobie role. Oto będziemy teraz matkami, dyrektorami, księżmi, wykładowcami, poważnymi ludźmi i to a to nam nie wypada. Tego a tego nie przestaniemy jednak zwykle robić, bo jest to integralną częścią naszej natury, tylko zaczniemy to przemilczać ze wstydu: nie będziemy już biegać intelektualnie nago jak dzieci fizycznie. Tylko czy to dalej jesteśmy my, na których inni patrzą? Czy to nas znają rzeczywiście nasi znajomi? Obawiam się, że Mark Twain miał rację (vide cytaty)... A najlepsze z tego wszystkiego jest, moim zdaniem, to, że mimo takiego postępowania mamy do świata pełne goryczy pretensje o nierozumienie i wyobcowanie i zamykamy się jeszcze szczelniej w tych szufladach i pokojach. A jakim cudem mielibyśmy być rozumiani, skoro zazwyczaj wybieramy jedną z dwóch postaw: albo niczego o sobie nie podajemy do wiadomości ani nie tłumaczymy, żyjąc jak cienie samych siebie, albo to robimy drugim, którzy wolą żyć otwarcie jako oni, co nam by nie było miłe?

        Ktoś mi kiedyś powiedział mądrą rzecz: jeśli człowiek nie ma odwagi podpisać się pod własnym listem, nie zasługuje na to, by mu odpowiadać. Podobnie, choćby miał w szufladzie piękny list, nikt się tego nie domyśli bez jego własnego aktu ekshibicji. Kto nie ryzykuje, ten nic nie ma. Jeżeli piszemy do świata list w ukryciu przed nim, ze strony którego potrzebujemy akceptacji, kopiemy grób własnemu szczęściu. Zręsztą, załóżmy nawet, że nadawca, zdobywszy się na odwagę, otrzyma druzgocące odpowiedzi na swój list i straci wszystko, co pragnął zyskać (czyli jedynie nadzieje na pozyskanie, bo przecież nikogo jeszcze nie zdążył zdobyć), o ileż będzie miał lepiej, bo przynajmniej będzie cierpiał to samo niezrozumienie i tę samą alienację (co dotąd) z zasłużonego powodu, tzn. na przykład wskutek tego, co rzeczywiście napisał i wysłał, nie absurdalnego, tzn. za to, co przemilczał...